Dzisiejszy wpis poświęcony będzie problemom z jakimi spotykają się młodzi sportowcy podczas swojego rozwoju a mianowicie martwicami jałowymi kości. Choroba Hagunda-Severa, bo o niej będę dziś pisał, jest jałową martwicą guza kości piętowej, która występuję w rejonie przyczepu ścięgna Achillesa do guza piętowego.
Najczęściej występuje ona u dzieciaków w wieku od 7 do 10 lat i jest drugą po chorobie Osgood-Schlattera, najczęściej występującą martwicą jałową u młodych sportowców. Obie choroby mają wspólny mianownik przyczyniający się do ich wystąpienia – szybki wzrost ciała. Szybki wzrost powoduje dysproporcje pomiędzy napiętymi mięśniami i ścięgnami a szybko rosnącą tkanką kostną.
Zawodnik zwykle skarży się ból stopy występujący w trakcie aktywności sportowej, natomiast podczas badania palpacyjnego ujawnia się tkliwość oraz obrzęk w miejscu przyczepu ścięgna Achillesa do kości. Często bólem objęty jest również mięsień brzuchaty łydki wraz z mięśniem płaszczkowatym, co wtórnie prowadzi do ograniczenia zakresu ruchu zgięcia grzbietowego stopy. Rzutować to może efektywność poruszania się zawodnika po boisku, szczególnie podczas zmiany kierunków poruszania się, przyspieszania czy skoków.
Choroba ta ustępuje samoistnie po okresie ok 6-12 miesięcy. W tym czasie należy zmodyfikować aktywność zawodnika tak, by nie pojawiał się ból. W obuwiu należy umieścić wkładkę pod pietę, do programu treningowego włączyć ćwiczenia rozciągające mięśnie łydek.
